Hallo!!!

Allemaal al vakantie gehad..? Hopelijk is het weer in NL wat beter geworden..!

Hier weer een verslag van onze avonturen :)

Wat is Jakarta een chaotische, drukke en niet interessante stad. Zo, daar gaat onze eerste indruk van het land. Nee, om het echte Indonesië te zien moet je niet naar de 'wereldstad' Jakarta gaan. Nu moeten we wel eerlijk bekennen dat we naar de 'backpackers-straat' Jalan Jaksa zijn gegaan (in deze steeg zijn evenveel ratten als backpackers te vinden) en dat is wellicht de slechtste steeg van heel Jakarta. Wel bizar, want als je de Lonely Planet leest zou het daar toch leuk moeten zijn, ...

We hebben 2 nachten in Jakarta geslapen, want je moet de trein vanuit Jakarta een dag vooraf reserveren, dus we konden niet direct weg. De derde dag zijn we de stad uitgevlucht naar Bogor. En laat dat nu net een dorpje zijn (lees: qua inwoners 4x groter dan Breda) dat veel op Jakarta lijkt. Niet qua hoogbouw, maar wel qua chaos en kosten. In Bogor hebben we daarom ook maar 1 nachtje geslapen, op naar de volgende stop; Bandung. Het plaatsje staat bekend om de kleding en heeft ook nog oude Nederlandse gebouwen. Desondanks zijn we direct door gegaan naar Pangandaran omdat Bandung ons niet erg aantrok. Het was even zoeken naar de juiste bussen, totdat een aardige Indonesiër ons kwam helpen. Door niet alleen de weg te wijzen, maar door onze bus te betalen (heel bizar), met ons mee te gaan naar de grote busterminal en ons daar de juiste bus aan te wijzen. In Pangandaran aangekomen (uurtje of 2 in de nacht) werden we naar een hotel gebracht door becaks (dat zijn fietstaxi's waar je met twee personen in kan zitten). De prijs voor de kamer was beter dan in Jakarta of Bogor, maar te hoog voor wat we kregen. Tja, rode mieren in bed is niet echt een feest ;-)

De volgende dag zijn we Tono tegen gekomen, een aardige Indonesische man die qua uitstraling een beetje op een Maori lijkt (lees: lang haar, breed en vol met tatoeages..). Een Hindoeïstische man die naar eigen zeggen veel met de natuur heeft. Aangezien Tono ook een homestay heeft zijn we na 2 nachten in het andere verblijf, naar zijn homestay verhuisd. Tono had voorheen 12 kamers voor gasten maar door de Tsunami van 2006 zijn er slechts 2 overgebleven, ... De verhalen die Tono over de Tsunami vertelde hebben op ons veel indruk gemaakt; een aantal vrienden en al zijn dieren (honden, varkens en kippen) hebben het niet overleefd. Zelf is hij enkele honderden meters door het water meegesleurd, tegen een boom aan geklapt en buiten bewustzijn geraakt. Erg heftig om allemaal te horen.

Tono heeft ons in vijf dagen daadwerkelijk met het echte Indonesië kennis laten maken. Zo hebben we samen met hem over een markt gelopen en heeft hij ons alles laten proeven wat typisch Indonesisch is (fruit, snacks, maaltijden, ...).Zo hebben we ook nog eens de beste Gado Gado van de wereld op (de echte Gado Gado is overigens zonder vlees en ei). Een andere dag zijn we op een brommertje (zonder licht of brandstofmeter) op pad gegaan. We zijn gestopt bij een schildpad-opvangcentrum, we zijn door veel kleine dorpjes gereden, hebben een originele rijstfabriek gezien en zijn naar een echte Wayang-poppenmaker geweest. Super! Het rijden op de brommer was cool; eerst geklooi met de koppeling (dus flink wat herrie gemaakt) en vervolgens voelde Wim zich als Rutger Hauer zoals in de film Soldaat van Oranje. Niet vanwege de setting, maar vanwege de brommer. Morgen!

Voor de filmliefhebber: Terang Bulan is een gerechtje, lijkt op een te dikke pannenkoek, maar is echt super lekker.

Oh ja, wat ook lekker was, was de vis die we op een plaatselijke visafslag hebben gekocht. Deze werd, voor ons neus, van hoofd en ingewanden ontdaan en op een barbecue gelegd. Vervolgens hebben we deze op het strand met rijst en thee op zitten eten, heerlijk!

We zijn tijdens onze reis (tot nu toe) nergens zo lang geweest als bij Tono, met als reden dat we het land echt beleefden zoals we dat graag wilden. We hadden echt het idee de enige toeristen te zijn! We reden op een gegeven moment langs een huisje waar we even een 'plaspauze' hadden. De eigenaar van het huisje klom een boom in, haalde er kokosnoten uit voor ons en hakte ze vervolgens open zodat we de kokosmelk op konden drinken. Heel lekker! Daarna gingen we kijken bij lokale vissers, die op traditionele wijze vissen, hier mochten we garnalen proeven. Let wel: ze sprongen nog in je hand, je moest de kop eraf trekken en vervolgens kon je deze opeten. En jawel, Debbie was de enige die dit durfde en deed :).

Tono: Terima kasih voor de gastvrijheid, je geweldige kookkunst en de leuke dagen! (Al leest hij dit niet, aangezien hij geen internet heeft of gebruikt.. )

Na Tono en 'zijn' Pangandaran zijn we verder naar het oosten van Java gegaan; de volgende stop werd Yogyakarta. De reis naar deze stad was bizar; we zaten in een lokale bus die op een gegeven moment helemaal vol (echt vol) zat met kinderen die naar school gingen. Na 2 uur in de bus, hebben we een uurtje of 3 gewacht op de trein en helaas, geen zitplaatsen tijdens de treinreis van 6 uur.. In de trein waren we opvallend; én de enige toeristen met van die extreem grote backpacks én dan ook nog eens westerlingen die geen zitplaats hebben. Uiteindelijk hebben we toch maar de nodige roepiahs extra betaald en mochten we in de restauratiewagen gaan zitten tot de aankomst in Yogya. Aangekomen in Yogya een becak gepakt (dit keer was Debbie onverbiddelijk en hebben we het normale 'Lonely Planet'-tarief betaald) naar de locatie met de meeste hostels en die bleken bijna allemaal vol te zitten :-( .Tja, de toeristen zijn massaal aanwezig en het is ook de vakantieperiode voor de Indonesiërs (lekker zo vlak voor de Ramadan). Dus dat was even zoeken, uiteindelijk een leuk hostelletje gevonden (die na ons ook vol was).

Over Yogyakarta; het was weer even wennen na de rust van Pangandaran. Na elke meter lopen krijg je de vraag of je vervoer nodig hebt of iets wil kopen. Vanuit Yogya is het wel makkelijk om de beroemde tempels Bororbudur (grootste Boeddhistische tempel van de wereld) en Prambanan (volgens het entreekaartje, de mooiste Hindoeïstische tempel ter wereld) te bezoeken en dat hebben we dan ook gedaan :-) . De Sewu-tempel (een tempel op het Prambanan-complex) heeft op ons de meeste indruk gemaakt. Het is een Boeddhistische-Hindoeistische tempel en aangezien we vroeg op het terrein waren, hadden we deze tempel helemaal voor ons zelf! Bij zowel de Bororbudur als bij Prambanan was een deel niet toegankelijk; bij Prambanan veroorzaakt door de aardbeving van 2006 en bij de Bororbudur door de vulkaanuitbarsting van de Gunung Merapi eind 2010(!). Bizar om door een land te reizen dat recentelijk te maken heeft gehad met veel natuurgeweld.

Na Yogya zijn we naar Pakem gegaan, een klein dorpje iets ten noorden van Yogyakarta. Het plaatsje ligt dicht bij de Gunung Merapi (vulkaan). Van Denise en Björn wisten we dat het een rustig, typisch Javaans dorpje zou zijn en dat je de mogelijkheid hebt om een kindertehuis te bezoeken. Nou, we vonden het leuk om daar even een dagje te gaan helpen als dat kon (schoonmaken of wat dan ook). Aangekomen in het kindertehuis (Yayasan Aulia) blijken we de mensen daar toch te hebben verrast met een onaangekondigd bezoekje, normaal is er e-mailcontact om elkaar te leren kennen. Een slaapplekje in Pakem is niet zo eenvoudig te vinden, de enige en laatste slaapplaats was enkele maanden geleden gesloten. Na een uurtje gezellig kletsen met Dwi (een van de 'moeders' ) was er toch een klik en vroeg ze of we in het kindertehuis wilden slapen. Al durfde ze het bijna niet te vragen, want het zou niet zo luxe zijn dan dat we gewend zijn in Nederland..terwijl de kamer super was!

De meeste kinderen in Aulia wonen daar al sinds dat ze baby zijn. Het zijn kinderen van ouders die op straat leven (meestal in Jakarta). Alle kinderen zijn vrijwillig door hun moeders 'afgestaan', in de hoop dat hun leven wél goed gaat lopen.

Ons plan om er een dag te blijven hebben we toch wat aangepast, we zijn vier dagen gebleven en eigenlijk zouden we er nu nog willen zijn. Onze 'taak' was om met de kinderen te spelen, de oudere kinderen Engels te leren en gewoon ons zelf te zijn.

Tja, na een half uurtje was Wim aan het voetballen met 2 jongens en een kwartiertje later met een groepje van 8. Debbie was drukker met de meisjes aan het kletsen en de kleine kids aan het vermaken.

De eerste dag was wel apart; de kinderen vonden ons maar vreemd, we werden in de gaten gehouden en we merkten direct de straatcultuur (de kinderen zijn keihard tegen elkaar). Dan lig je 's avonds in bed toch te denken wat je komt doen..

Het contact werd vanaf de 2e dag opeens heel goed, de kinderen vonden ons toch leuker dan dat ze in eerste instantie dachten ;). De meeste kinderen staan al vroeg op, rond 05:30, om naar school te gaan, er zijn er een paar die om verschillende redenen niet naar school gaan. Bijvoorbeeld Yudan, een jongetje van ruim 2 jaar. Hij heeft een flinke achterstand waardoor hij (nog) niet naar school kan. Hij loopt de hele dag rond op 'Hello Kitty' slippers en sleept een Barbie-rugzak achter zich aan, heel schattig om te zien :). Het is een pittig jongetje, die het direct op een schreeuwen zet als er iets niet volgens zijn plannen gaat.

Dan Ayu, een puber-meisje van 14 jaar. Debbie en Ayu hadden vanaf dag 1 al een klik en Ayu was niet bij Debbie weg te slaan. Zij was ook de enige van de kinderen die redelijk Engels sprak, dus ze vertaalde vaak alles wat de andere kinderen zeiden.

Wim z'n vriend heet Adit en is 6 jaar. Het is een klein mannetje die regelmatig in zijn eentje in een hoekje treurig zat te kijken. Als Wim hem dan oppakte om 'vliegtuigje' te spelen zag je zijn gezichtje helemaal stralen. Hoe leuk het ook is om de kinderen te zien lachen, het gevoel is ook heel dubbel. Adit liet bijvoorbeeld zijn schoolboekjes aan ons zien, en je hart breekt als je op zo'n moment beseft dat hij het nooit aan zijn papa of mama kan laten zien.

Wij werden door de kinderen 'oom en tante' genoemd (op z'n NL :) ), dus Adit stond s'ochtends al voor ons raam: 'Oom, oom!!'.

We merkten al snel dat alle kinderen enorm om aandacht zitten te springen, als je ze even knuffelt of met ze speelt zijn het opeens hele andere kinderen, die in plaats van ruzie maken gewoon vrolijk zijn en hard lachen.

Het mooie is dat Dwi tegen ons zei dat de kinderen een stuk vrolijker waren sinds wij er waren en dat ze zich erg snel op hun gemak voelden bij ons. Terwijl wij juist het gevoel hadden dat we niet genoeg terug deden voor alle gastvrijheid die we kregen, vertelden zij het tegenovergestelde.

Tja, dat waren dus dikke tranen bij het afscheid. Ayu zei tegen Debbie dat ze zo bang was dat wij hen allemaal zouden vergeten... Nadat Debbie haar een shirtje als afscheidscadeau had gegeven en haar beloofde dat we contact gaan houden, zijn we door de schoolbus-meneer weggebracht (ook dat nog!) naar Yogya. Hier hebben we een bus genomen naar Bali...een reis van 20 uur...!

De busreis naar Bali was niet alleen lang, maar het was ook best lastig om in slaap te vallen. Het was een ruime bus, waar je de stoel in tandartsmodus kon zetten, maar die toch net niet gemaakt is voor een westerling. Het gesnurk achter ons hielp ook niet om gemakkelijk in slaap te vallen. Marja: in Maleisie waren het echt muggen, maar in de busstoel van Wim zaten bedbugs (dat jeukt idd echt erg :( ).

Vanuit de bus zie je al snel dat Bali er heel anders uit ziet dan Java. In Java zie je heel veel moskeeën staan en op Bali zie je juist heel veel tempeltjes (elke familie heeft een eigen familie-tempel). En bij elk tempeltje liggen dan ook nog een aantal bloemetjes en/of wierook voor de deur om kwade geesten weg te houden (de vrouwen lijken hier ook de hele dag druk mee bezig te zijn).

De Ramadan begon op de dag nadat we op Bali aankwamen en hier merkten we dan ook niet veel van. Een ander verschil met Java is dat Bali nog een slag toeristischer is. Dat merk je aan de prijzen, dat merk je aan het aantal verkopers, maar vooral aan de hoeveelheid taxi-achtige mannetjes.

De bus stopte in de grootste plaats van Bali; Denpensar (ja, daar waren de bomaanslagen van 2002, ...). En we wilden daar niet blijven, dus hebben we direct een bus gezocht naar Ubud (een volgens de Lonely Planet artistiek dorpje net ten noorden van Denpensar). Deze mini-bus hebben we gevonden, maar deze ging pas rijden als de bus vol zat...en laten wij nou net de enige 2 personen zijn die naar Ubud wilden..dus moesten we betalen voor de gehele bus..

Uiteindelijk toch aangekomen in Ubud bleek het dorpje toeristischer te zijn dan gedacht, maar ook een stuk rustiger. We hadden een homestay gevonden in een zijstraatje en zijn lekker gaan bijkomen van de busreis.

Aangezien het openbaar vervoer op Bali er bijna niet is hebben we besloten om een scootertje te huren en zo het eilandje te gaan verkennen. De eerste stop werd Ababi; een klein dorpje bij Tirta Gangga (een tempel). We hadden een leuke homestay gevonden met uitzicht op rijstveldterassen, dit kregen we als tip van een andere reiziger in Yogyakarta. Het uitzicht was ontzettend mooi. Het waterpaleis van Tirta Gangga is mooi om te zien. Het lijkt een beetje op een park, je kunt een beetje relaxen bij het water, hebben we dus ook gedaan :). Na twee nachten zijn we verder gereden naar de noordkust; naar Amed beach. De homestay die we hier vonden lag aan het strand, dus vanaf het bed konden we de zee zien :-) En zo hadden we opeens de beschikking over een prive strand en een supermooie zonsondergang.

De volgende stop zou ergens rond Munduk zijn, in het midden van Bali; het werd Wanagiri (dit betekent het bos tussen de bergen). Het verblijf hier was ook al zo apart, een ontzettend gastvrij gezin die een homestay hebben met uitzicht op de bergen en een groot meer. De 'vader', Papa Jero, nam ons mee naar een waterpaleis en op visite bij familie in een piepklein dorpje, waar we ook weer volgestopt werden met eten en drinken. De nachten hier waren trouwens erg koud..3 dekens hadden we nodig om warm te blijven..! De laatste avond was er een Balinese dans-avond met Gambelan muziek..toen kon Wim eindelijk zijn dans-kunsten vertonen aan de andere kant van de wereld...!

We boffen toch maar dat we tijdens onze reis telkens aardige, gastvrije mensen tegen komen waar het meteen mee klikt :). Dat maakt het reizen helemaal leuk :).

Wido: om terug te komen op je vraag, het is dus Java en Bali geworden. ;-)

Zo, dat was niet alleen Indonesië voor ons, maar ook Azië. Heel spannend om weer verder te gaan, we zijn ons de afgelopen 3 maanden toch goed thuis gaan voelen in het werelddeel met dag in dag uit een bordje rijst. We hebben het erg naar onze zin gehad in Indonesië, de natuur is ontzettend mooi, de mensen heel lief en het eten superlekker. We snappen wel waarom veel mensen het zo leuk vinden om hierheen te gaan, we gaan zeker nog eens terug.

De souvenirs zijn gekocht, tassen zijn weer ingepakt...wij zijn klaar voor het volgende avontuur :).

In Australië staat (als het goed is ;-) ) een camper op ons te wachten en gaan we lekker zelf achter het stuur zitten.

Oh, nog 1 ding...we kwamen er op een van de laatste dagen achter dat het op Bali een uur later is dan op Java...heel grappig dat je daar tijdens het reizen geen last van hebt. Al vallen veel dingen achteraf wel op z'n plaats ;) .

Op naar de Aboriginals!

Liefs van ons xx