Hola amigos!!

Vanuit Lima zijn we op Eerste Kerstdag gevlogen naar: Ecuador! En om precies te zijn naar Quito, de hoofdstad van Ecuador op 2.800 meter hoogte. Jawel we zijn weer redelijk ver van zeeniveau. Quito is een aparte stad; lang, uitgerekt en schijnbaar ligt het tussen 14 vulkanische bergen (die ook nog eens actief zijn, de laatste heeft zich in 2006 nog laten horen). Al hebben we die vulkanen niet echt kunnen zien omdat het vrij bewolkt was. Verder is het een beetje op te delen in het arme zuiden, de oude stad en de nieuwe stad (de stad voor de toeristische Gringo's).

Via wat hostel-sites hebben we gezocht naar een leuk (en vooral veilig) hostelletje in Quito en dat zoeken gaat best lastig. Lees je op een site dat het veilig is in de oude stad, dan lees je op een andere site juist dat het daar gevaarlijk is (en zo precies hetzelfde over de nieuwe stad). Uiteindelijk gestopt met het lezen van bangmakende verhalen en een kamer geboekt bij Travellers Inn, een hotel in de nieuwe stad. En jawel, dat was een voltreffer; een relaxte pick-up van het hotel (door de tweelingbroer van de hulp van de groenteman uit de film Amelie) en een hele goede kamer. We hebben ons in het hostel nooit onveilig gevoeld en eigenlijk in de stad ook niet. Nou ja, we hebben in de nieuwe stad wel een knokpartijtje meegemaakt. Maar ja, in elke willekeurige stad lopen er kerels rond die net iets te veel hebben gedronken, te lang aan het poeder hebben gezeten of waar 'gewoon' een draadje verkeerd is aangesloten.

We zijn ook een dagje lopend naar de oude stad gegaan en dan merk je niets van onveiligheid. De oude stad is erg mooi om doorheen te lopen; zoals de naam al zegt

, alleen maar oude gebouwen en kerken.

De dagen in Quito hebben we voornamelijk doorgebracht om een nieuwe telefoon te zoeken én natuurlijk om een betaalbare trip te boeken naar de Galapagos eilanden

. Na lang zoeken en twijfelen hebben we een mooie trip voor een last-minute prijs gevonden (lees: nog steeds belachelijk duur..), via de deels Nederlandse organisatie Ecole Travel. De route die we geboekt hadden was via de eilanden: Santa Cruz, Plaza, Santa Fé, Espanol en Floreana. De meeste mensen boeken alleen een cruise langs de eilanden, maar wij wilden ook graag een aantal dagen zelf doorbrengen op het eiland Santa Cruz. En dat hebben we dan ook gedaan.

Op Baltra eiland ligt het vliegveld vanwaar je naar Santa Cruz kunt gaan. Het vliegveld is enorm klein en simpel en hierdoor erg schattig; er is eigenlijk alleen maar een wachtruimte met wat balies en een 'vertrekhal'. Er is geen lopende band waar je tassen op aankomen, maar deze worden met een trekker neergezet op een vloer, waarna je je tas mag gaan zoeken. Prachtig dus

!

Oh ja, over die telefoon; uiteindelijk is het een betaalbare prepaid van Movistar geworden, maar hoe belangrijk is een telefoon als je op de Galapagos eilanden bent?! En ook nog wel tijdens Oud en Nieuw!

De eerste indruk van het eiland Santa Cruz is geweldig; warm (want je zit op zeeniveau en rond de evenaar), vochtig (vanwege dezelfde redenen) en er hangt een heel relaxte sfeer. De Galapagos eilanden zijn vooral bekend vanwege de evolutie theorie van Charles Darwin. De eilanden liggen zo afgelegen dat de planten en dieren zich op een unieke wijze hebben kunnen ontwikkelen (belangrijk voor de theorie van Charles Darwin).

Voor de regering van Ecuador genoeg reden om de gehele eilanden groep tot een nationaal park te bombarderen of zou de echte reden zijn dat het zo wel heel erg veel geld kan opleveren, ... Hoe dan ook de eilanden zijn uniek, voor ons vooral vanwege de dieren! Zo komen 25% van de dieren alleen voor op deze eilanden (en dus nergens anders ter wereld), en omdat de mens nooit een gevaar is geweest voor de dieren lijkt het dat de aanwezigheid van mensen de dieren niet kan interesseren. Zo kan je dus erg dichtbij komen!

Maar we waren dus geland op Baltra en hebben vanaf het vliegveld een bus gepakt, vervolgens een pondje om daarna weer een bus te pakken naar de 'hoofdstad' van de Galapagos-eilanden; Puerto Ayora met zo'n 18.000 inwoners. In deze stad zouden we Oud en Nieuw gaan vieren

De eerste dag hebben we het stadje een beetje verkend. Aangezien het stadje niet zo groot is zou je dat redelijk snel moeten kunnen doen, maar we bleven ons verbazen over de dieren die gewoon in de stad rondhangen. Dus we hebben er lang over gedaan.

Op oudejaarsdag zijn we naar Tortuga Bay gegaan. Veel dieren (waaronder schildpadden) hebben hun nesten in de duinen, dus hier mag je absoluut niet lopen. Om op het strand te komen moet je zo'n 3 kilometer lopen, maar dat is totaal geen straf. Je loopt op een pad gemaakt van lavastenen, tussen cactusbomen (ja, echt bomen) en lava hagedissen om vervolgens op het strand tussen de zee-leguanen te lopen. Die leguanen lijken alles relaxt te doen; beetje zwemmen in de zee en een beetje flaneren op het strand.

Verder zie je naast de vele leguanen vooral pelikanen, rode krabjes en zeeschildpadden. Een mooi plekje om 2011 af te sluiten dachten wij zo. Om 17.00 uur Galapagos-tijd werd het vuurwerk in Nederland afgestoken. Bizar om dan op een ander werelddeel te zitten en er niets van mee te maken, maar vooral bizar omdat wij nog 7 uur te gaan hadden. Tja, dan nog maar even zwemmen in de baai naast een zee-leguaan.

De dag voor Oud en Nieuw was het nog erg rustig in de stad, maar tijdens de jaarwisseling was het prop en prop vol in het stadje. De mensen leken echt overal vandaan te komen, maar ja het was dan wel erg gezellig! We zijn met wat biertjes (uit de supermarkt

) naar de haven (het centrale punt van de stad) gegaan. En daar stonden veel kraampjes waar je eten en drinken kon kopen.

Een grappige gewoonte van veel Latijns-Amerikaanse landen is om van papier-maché poppen te maken; poppen die gebaseerd zijn op gebeurtenissen van het afgelopen jaar. Op oudejaarsavond worden deze poppen dan in brand gestoken om zo het nieuwe jaar fris te kunnen beginnen en het oude jaar goed af te sluiten. Maar goed, we zaten natuurlijk wel op een eiland dat behoort tot een nationaal park, dus we hadden niet verwacht dat er veel vuurwerk zou zijn en dat de poppen daadwerkelijk in de brand zouden gaan. Fout gedacht! We hebben naast de vele brandende poppen een ontzettende grote vuurwerkshow voorgeschoteld gekregen. En aangezien we op de pier stonden, zagen we naast al het vuurwerk ook nog eens veel roggen langs zwemmen en leguanen en krabben voorbij lopen. Bizar! Het was dus een hele geslaagde en bijzondere Oud en Nieuw voor ons!

Op de eerste dag van het nieuwe jaar zijn we naar Las Grietas gegaan om te snorkelen in een kloof. Koud water, maar erg helder en mooi! Het leuke was dat er alleen maar lokale mensen waren, geen andere toeristen.

De dag hierna hadden we mountainbikes gehuurd en zijn we naar een ander strandje aan de andere kant van het eiland gefietst (leuk idee van Wim, ...). De fietsen waren niet heel goed en de bergjes wel erg steil. Maar we hebben het gered en konden daarna genieten van het strand en de zee. Een bewoner van het eiland demonstreerde even dat je het niet zo nauw moet nemen met de regel dat je de dieren niet mag voeren. De ene na de andere vogel kwam uit zijn hand eten. De dag na ons fietsavontuur zijn we nog naar het midden van eiland gegaan om daar de grote reuze landschildpadden te zien. Zeker een van de mooiste ervaringen op de Galapagos eilanden. De reuze schildpadden zijn zo oud (de grote jongens waren zo rond de 150 jaar als het niet ouder was) en zo uniek. Echt heel bijzonder om daar zo dicht bij te kunnen staan. Ook heel bijzonder is dat ze wel overal lijken te lopen; in bijvoorbeeld een weilandje met wat koeien zie je ook een paar schildpadden liggen. Ook mooi is dat als ze slapen je ze hoort snurken. Na de schildpadden hebben we ook nog door een lavatunnel gelopen.

Daarna begon dan eindelijk onze cruise, we hadden een cruise geboekt op de boot Darwin (toepasselijke naam!), waar maximaal 16 gasten op mee konden gaan. Het enige waar we 'bang' voor warenwas dat de boot vol zou zitten met wat oudere Amerikanen. Maar niets was minder waar, op onze boot zaten voornamelijk leeftijdgenoten van ons

We hebben echt met iedereen veel lol gehad; maar het klikte erg goed met twee Australische jongens (Scott en Ashley) en een jongen uit Texas (Troy) waar we na de cruise ook nog mee hadden afgesproken. Een andere bijzondere man op de cruise was Alexander de Rus, die constant rondliep met een kapiteinspet en een mooi gekleurde Speedo-zwembroek.

De dagen op de cruise zaten goed vol; om 07.00 uur ontbijten, vervolgens twee keer op een dag een trail lopen op een van de eilanden en natuurlijk elke dag snorkelen! Op de eerste dag hebben we dan ook maar gelijk gesnorkeld tussen de zeeschildpadden. De eerste avond hebben we voornamelijk kennis gemaakt met iedereen en wat gegeten en gedronken. De kapitein (een grappige; vooral erg drukke man die ook nog eens erg hoog praat) had onderweg nog een tonijn van zo'n 60-70 cm gekocht van wat plaatselijke vissers. Die nacht hebben we ook bijna niet gevaren, dus het slapen ging prima.

Op de volgende dag hebben we vooral veel zeeleeuwen gezien. Hadden we in Nieuw Zeeland nog geleerd dat je 20 meter afstand moet houden, is de regel op de Galapagos dat je een dier tot 2 meter mag benaderen. Als het dier jou benadert mag het wel dichterbij, ... Vooral de pasgeboren zeeleeuwtjes waren erg schattig om te zien en je zou ze zo graag heel even willen vasthouden, maar dat hebben we natuurlijk niet gedaan. Het is ook heel erg leuk om zowel land- als zee-leguanen te zien. Ze zijn zo groot, maar ze vallen bijna niet op zodat het geregeld voor kwam dat iemand je moest waarschuwen dat je niet op een staart ging staan. Ze lijken alleen heel weinig te doen; alleen het eigen territorium te verdedigen door continu met het hoofd te knikken en de zee-leguanen zitten vaak zout te spuwen.

Van de eerste stop 'moesten' we door naar het volgende eilandje; onderweg kwamen we springende roggen tegen.

Bij het volgende eiland een pas echt gave snorkeltour gedaan. De kapitein zette zijn snorkelset op en ging als een speer door het water om alles maar aan te kunnen wijzen; zwemmen tussen grote scholen van grote vissen, haaien, zeeschildpadden en roggen. Dan kom je vermoeid aangerold op een strandje vol met zeeleeuwen, komt er een baby zeeleeuw aangehupt om te kijken of je misschien de moeder bent. Zo schattig! En een herrie dat ze kunnen maken!

Op het eilandje Españ ola hebben we vooral ook veel vogels gezien; onder andere de Blue Footed en de Nazca Booby, de Albatros en een roofvogel. De Blue Footed Booby is erg leuk om te zien, deze vogel heeft namelijk blauwe voeten

Het bizarre is dat je over het eiland loopt en dat de vogels de nesten gewoon tegen of op het pad maken. Echt leuk om te zien dat de mens hier nog geen slechte naam heeft bij de dieren

Op het eilandje Floreana hebben we eerst een briefkaart op de bus gedaan op Post Office Bay. Het grappige is dat het postkantoor bestaat uit een paar houten planken, een afdakje en een grote houten ton. In deze ton stop je de kaart die je wil versturen. Als soort van betaling moet je de andere kaarten uit de ton halen en kijken of er een kaart in zit voor iemand die dicht bij jou in de buurt woont. Vervolgens moet je deze kaart dan zelf bezorgen. Erg grappig!

Het snorkelen bij Floreana was ook weer erg bijzonder, de zeeleeuwen zwommen nu echt tussen ons door, toch zwem je dan niet heel erg op je gemak. Want vooral de volwassen mannetjes zijn groot! Maar zolang je niet té dichtbij komt vinden ze het prima, en komen ze zelf wel bij jou kijken.

Op de laatste dag op de Galapagos eilanden gingen we nog naar het Charles Darwin Center, een centrum met als doel het behoud van de verschillende schildpadden. Je ziet dus veel jonge schildpadjes (erg schattig!) en ook veel grotere. Als de schildpadden groot zijn worden ze teruggebracht naar het eiland waar ze vandaan komen. Er zijn een aantal vaste bewoners in het centrum; vaak schildpadden waarvan de ouders van verschillende eilanden komen. Er is echter ook één bewoner die wel heel erg speciaal is; Soletario George of te wel Lonesome George. George is waarschijnlijk de laatste schildpad van zijn soort. In het centrum wordt van alles gedaan om een vrouwtje te vinden voor George, hopelijk lukt dit en blijft zijn soort bestaan!

Na George moesten we helaas weer weg van de Galapagos eilanden en zijn we per vliegtuig weer terug gegaan naar het vaste land van Ecuador. En zijn we geland in de stad Guayaquil; de grootste stad van Ecuador. We hebben wat in het centrum rondgelopen, maar echt boeiend was de stad niet (een stad zonder karakter). Het meest bizarre was misschien wel dat we werden aangesproken door een tweetal mensen van een bloedbank of we geen bloed wilden geven. En jawel niet in een steriele omgeving van een ziekenhuis, nee gewoon in een open tent op straat. We hebben deze kans maar aan ons voorbij laten gaan. Verder hebben we daar nog afgesproken om een hapje te eten met Michael, die ook bij ons op de boot zat en die ook in Guayaquil was, erg gezellig!

Vanuit Guayaquil zijn we naar Baños gegaan; een plaatsje tussen de bergen. En dat zou gelijk onze eerste bustocht op het vaste land van Ecuador worden. En wat een verschil met de bussen in Peru. Zo kan je in Peru kiezen met welke maatschappij je van A naar B wilt, en heb je in Ecuador toch veel minder keuze (elke maatschappij heeft zijn vaste route). De bussen in Peru zijn zoveel luxer dan in Ecuador, een enorm verschil, terwijl wij vinden dat Ecuador er 'rijker' uitziet dan Peru...bizar.

Maar het grootste verschil is dat het in Peru verboden is om onderweg te stoppen en laat dat nu het bestaansrecht zijn van de bussen in Ecuador. Hier stoppen de bussen echt elke seconde; dan voor een verdwaalde passagier en dan voor een straatverkoper die zijn spullen in de bus kwijt wil. Maar goed we hadden een 'directe' bus gevonden en zijn vol goede moed vertrokken, de reis zou zo'n 7 uur in beslag gaan nemen. Tot onze verbazing moesten we in Ambato overstappen, maar tot onze verwachting duurde de rit ruim een uur langer (kan ook niet anders met al die 'extra' stops).

Aangekomen in Baños werden we verwelkomt door onze Ozzie-friends (Scott en Ashley) en hadden ze ook nog een kamer voor ons geregeld (zoals Debbie zou zeggen: lief!). In Bañ os hebben we een kleine trail gelopen ('we' is dan wel exclusief Debbie, die had even genoeg van al het lopen). Ook hebben we een middag in een van de hotsprings gelegen. Hoe heter het water, hoe bruiner het water

maar het was wel erg lekker! Voor de rest hebben we vooral veel gelachen met de Ozzie's en met Troy die een dag na ons aankwam in Baños. Ondanks dat we vanuit Guayaquil naar het oosten waren gereisd om in Baños aan te komen besloten we toch om dezelfde busrit terug te maken; op naar de kust!

De eerste stop werd Montañita. Tja, hoe zouden we dat eens omschrijven. In de vele reisboeken wordt het omschreven als een lay-back stadje met een rasta-sfeertje. Volgens ons kan je het beter omschrijven als de Ecuador-variant van Lloret de Mar of Salou, maar dan in het klein. Toen we aankwamen hadden we zo als gewoonlijk weer geen hostel geregeld en dat hadden we deze keer beter wel kunnen doen. Alles zat propje vol. En dan sta je daar met je rugtas in de hitte. Na het stadje voor de zoveelste keer rondgelopen te hebben kwamen we via een zijstraatje in een ander zijstraatje en daar wenkte een vrouw ons dat ze nog wel een slaapplek had. Er waren inderdaad kamers en onze kamer kon zelfs op slot en er stond ook nog een bed. Dat was het positieve van de kamer; het 'mindere' gedeelte was: je kon het stelletje in de kamer naast ons goed horen (het meisje is over inmiddels 8 maanden uitgerekend), op straat deden ze aan bierfleswerpen en we zaten dicht bij een bar waar een beginnende zanger zijn 'kunsten' liet horen. De volgende nacht een ander hostel gevonden, deze was iets beter (er was geen zanger

). Het strand in Montañ ita lag vol met Argentijnse jongeren die op vakantie waren, niet echt heel boeiend dus.. Wat ook bizar is om te zien, is dat naast typische Ecuadoriaanse verkopers er ook westers-uitziende mensen zijn om spulletjes te verkopen; deze spullen zijn vaak gewoon lelijk (nou ja dat vonden wij dan ).

Na Montañita zijn we naar Puerto Lopez gegaan, en wat een verademing. Dit keer geen strand vol met Argentijnen, maar een strand waar praktisch niemand lag en waar de vissers nog met hun bootjes aan land kwamen om enkele vissen aan de lokale bevolking te verkopen. Het hostel waar we nu zaten was ook een stuk beter, alleen die karaoke-bar he, ...

Na deze twee strandstops hadden we weer wat behoefte aan wat koeler weer en besloten dan ook maar de bus te pakken naar het oosten. Met als doel: Mindo. Na een overnachting in Santo Domingo kwamen we daar ook aan. Het uitzicht onderweg was erg mooi, maar het meest interessante waren toch weer de bussen. Het testen van reizigers blijkt toch erg leuk te zijn, zo werd bijvoorbeeld geprobeerd om ons nog een keer te laten betalen voor de bus. Heerlijk om dan net te doen alsof je ze niet verstaat

.

Mindo is helemaal geweldig. Het is een klein dorpje tussen de bergen. Je kan vogels gaan spotten (bijvoorbeeld de Van der Valk-Toekan

) of je kan een van de vele canyoning-achtige activiteiten doen. Het enige nadeel van Mindo is niet het droogseizoen, maar jawel, het regenseizoen. En laten wij nu precies in Mindo zijn als het regenseizoen op z'n best is en als het dan in de middag gaat regenen dan gaat het ook helemaal los, dan regent het urenlang! Van het canyoning is dan ook niets gekomen, maar we hebben tijdens een 'bird-watching tour' wel verschillende Toekans en andere bijzondere vogels gezien (de eigenaar van het hostel bleek ook nog eens een vaak getipte vogel-spot-gids te zijn). En voor ons hostelraam vlogen bijvoorbeeld ook nog continu mooie gekleurde kolibries.

In Mindo zijn we weer eens vroeg opgestaan om voor de verandering weer een bus te pakken, dit keer met eindbestemming Otavalo. Een grappig dorpje waar de bewoners nog veelal traditioneel gekleed zijn en waar de mannen net als de vrouwen een lange staart hebben. Daarnaast staat het stadje vooral bekend om het handwerk wat wordt verkocht. Er is elke dag een grote markt op een plein. Hier worden allerlei souvenirs verkocht, erg mooi allemaal. We hebben hier twee nachten geslapen en inderdaad weer wat souvenirs gekocht...onze tassen zijn nu helemaal niet meer te tillen!

Na Otavalo hebben we weer een bus gepakt naar Quito. Vanuit hier hebben we een bezoek gebracht aan Mitad del Mundo, oftewel; het midden van de aarde (de evenaar). Het is een nogal toeristisch gebeuren, en het is niet het exacte middelpunt van de aarde. Een Fransman dacht de evenaar nauwkeuriger te kunnen bepalen dan de Inca's vroeger konden, fout! Gevolg; de overheid in Ecuador heeft een monument geplaatst op de verkeerde plek. Ook leuk is dat er een museum is, enkele honderden meters naast het monument, en ook deze staat op de verkeerde plek (ook zij beweren op de evenaar te staan). Om op de echte evenaar te staan moet je de bergen in. Waar de evenaar ook ligt, voor ons maakte het niet veel uit. We hebben bijna 200 dagen op het zuidelijk halfrond doorgebracht en weten dus zeker dat we de evenaar 2 keer gepasseerd zijn. Voor ons was het monument dus een mooie afsluiting van het zuidelijk halfrond! Oh ja, de truc dat je precies op de evenaar een ei kan laten balanceren op een spijker lukte ook gewoon bij het monument

.

Ook Ecuador zit er al weer op voor ons, wat gaat de tijd snel. Op naar Costa Rica, waar we zullen beginnen met het bijspijkeren van onze Spaanse woordenschat.. Om vervolgens met een accentloze Spaanse tongval

te kunnen beginnen aan het vrijwilligerswerk.

Ciao!! (Klinkt Italiaans, maar iedereen zegt het hier.)