G'day mates, how are you?

Het begin van het Oceanië avontuur begon eigenlijk al op het vliegveld van Denpensar (Bali). Dit keer een vlucht zonder ook maar één Aziaat, alleen hele grote Aussies! Vlak voor de landing op Darwin werden we in het vliegtuig gedesinfecteerd, klinkt heel spannend, maar het kwam er op neer dat er een spuitbusje met desinfectiemiddel werd leeggespoten :-)

Bij de douane werden we er uitgepikt en mochten we uitleggen wat we allemaal kwamen doen in Australië. In Rusland of in de andere landen hadden we waarschijnlijk al stotterend met veel zweet verteld dat we keurige mensen uit Nederland waren. Maar in Australië voelden we ons direct op ons gemak en leek het meer op een heel geïnteresseerd praatje (ja, die Australiers zijn echt heel vriendelijk).

Vanaf het vliegveld moesten we naar het centrum van Darwin om onze camper op te pikken. We zijn met een shuttlebus naar de stad gegaan en hebben samen met de chauffeur gezocht naar de Wicked-garage (daar hebben we de bus gehuurd). We waren er iets voor 9 uur en helaas ging om 10 uur pas het slot van de poort, dus konden we buiten op de grond uitrusten van de nachtvlucht. Na een uurtje wachten stond onze 'Holden' klaar voor ons. Holden is dus de naam van de bus, bij Wicked heeft elke bus zijn eigen naam (Bas en Carlijn: helaas geen Michael Jackson te bekennen, ...). De naam Holden staat gelijk aan Australisch trots op de weg; het automerk Holden (nu één van de merken van GM). Een super-naam dus om met zo'n bus door Australië te rijden! :-) Wel erg wennen om links te rijden, het stuur links te hebben en dan ook nog eens met een automaat te moeten rijden.

Darwin is trouwens een ontzettend leuk stadje, het is er ontzettend netjes en overzichtelijk. Het voelt raar omdat de meeste stadjes met een dergelijk klimaat er meestal toch wat rommeliger uitzien. We zijn alleen de eerste dag in Darwin gebleven want we konden niet echt een goed slaapplekje vinden voor ons en onze Holden. Na een bezoekje aan de Coles en de Woolworth (de Australische Dirk en AH) zijn we gaan rijden, rijden naar beneden :-)

We hebben gelijk een nationaal park (Kakadu) letterlijk en figuurlijk links laten liggen en zijn doorgereden naar Litchfield Nationaal Park bij het plaatsje Bachelor. Een beetje geluk want van veel Australiërs zelf hoor je dat dat de juiste keuze is, een gezegde is: 'Litchfield do and Ka-ka-don't'. Tja, wij weten alleen dat Litchfield heel mooi is; eerst een reuze termieten heuvel gepasseerd en daarna (en dat verwacht je niet in de outback) gezwommen bij een waterval (ontzettend helder water). Die nacht hebben we ook geslapen in het nationaal park en hebben onze eerste Kangaroe (nou ja, een Wallabi ;) ) gezien! Na het eten zijn we nog even gaan zwemmen bij een andere waterval (tja het kan niet op met dat water in de Outback) en dan staat er een leuk bordje over krokodillen. Je moet goed opletten of de rangers hebben gezien of er geen krokodillen zijn, anders moet je niet zwemmen. Met een kleine regel daaronder: 'Rangers zien dit niet altijd, ...' Hmm, het water was wel lekker ;-)

In het nationaal park werden we vervolgens getrakteerd op een prachtig uitzicht en grote gillende vleermuizen. Echt niet normaal hoeveel herrie die kunnen maken. Overal vliegen ook mooie papegaaien en andere gekleurde vogels (Denise, jij als vogel-spotter kan hier je gang gaan ;) ).

Na Litchfield zijn we verder naar het zuiden gereden over de Stuart Highway. Het eerste grote plaatsje was Katherine; dan kom je er achter dat de grote plaatsen op de kaart toch groter lijken op de kaart dan dat ze in werkelijkheid zijn. Maar goed, wellicht is het plaatsje wel bekend vanwege de winnaar van de laatste Tour de France, ...

Voordat we aan de Outback begonnen dachten we dat we lange tijd niet in de buurt van zwemwater zouden komen. In Litchfield hadden we die gedachten al bij moeten stellen, maar enkele honderden kilometers verder moesten we dat opnieuw doen. We gingen een ochtendduik nemen bij Bitter Springs en dat is dus echt ongelofelijk. Moeilijk te omschrijven; maar wellicht het makkelijkste door te zeggen dat het het zwembad van de Kempervennen (Center Parcs) in het echt is. Een soort van grote vijver met een temperatuur van 34 graden, een stroming en om je heen tropische planten (paps Molenberg; het leek net alsof we in onze vijver zwommen!)

Wat we ook niet hadden verwacht was het grote aantal monumenten en 'air-strips' langs de Stuart Highway. De Japanners hebben in WO2 toch veel effect gehad op Australië. Ook bizar om te lezen dat Nederlandse guerrilla strijders samen met de Australiërs hebben gevochten in Indonesië, ...

Vervolgens kwamen we op de Stuart Highway langs, door de overheid, aangestoken branden (de reden is dat ze die in deze tijd van het jaar goed onder controle kunnen houden en zo dus grote branden kunnen voorkomen). Maar als het vuur aan twee kanten van de weg is en je moet er met je Holden doorheen rijden heb je niet het idee dat ze heel veel controle hebben ;-) Naast de branden zie je ook veel dode dieren langs de weg liggen, vooral Kangaroes maar ook paarden, koeien en zelfs kamelen, ... De kangaroes zijn het actiefst als de zon nog niet op is of net onder is en blijkbaar willen ze dan vaak oversteken, erg zielig! De koeien, paarden en kamelen vinden het in de nacht lekker om op de weg te staan omdat deze dan nog veel warmte afgeeft. De vrachtwagens (de road-trains van 53 meter) kunnen dan niet op tijd remmen. Die road-trains zijn trouwens echt heel groot, een vrachtwagen met 3 of 4 opleggers en die cabine is ook al zo groot!

De reden dat de dieren de warme weg zo interessant vinden is dat het met name in het centrale gedeelte van Australië 's avonds ontzettend koud kan worden. Is het overdag lekker rond de 35 graden, dan is het 's avonds gewoon tegen het vriespunt (en Holden is niet heel goed geïsoleerd).

Langs de Stuart Highway passeer je nog enkele stadjes met een bizar verhaal; bijvoorbeeld Newcastle Waters. Wat in de Lonely Planet staat klopt ook precies. Het is een spookstad; veel huizen staan leeg en de mensen die er nog wonen lijken allemaal in roestige oude barrels te rijden). Echt bizar om daar doorheen te rijden. Een ander stadje heet Wycliffe Well, dit is een soort van Area-51 stadje, alles draait om Ufo's. Tja wij hebben ze niet gezien of we hebben niet goed gekeken, ...

Ook bijzonder zijn de Devil Marbles, dit zijn ronde stenen (met een doorsnede van enkele meters) en niemand schijnt het antwoord te hebben hoe die stenen daar zijn gekomen en hoe het komt dat ze zo rond zijn. Allemaal vertellen ze iets anders. Wij vonden de zonsondergang en de zonsopkomst in ieder geval heel erg mooi!

Na Darwin kwamen we aan in de volgende grote stad; Alice Springs. Iets rommeliger dan Darwin, maar toch ook wel grappig. Toen wij er waren was er een Botenrace in de Todd-rivier. Het enige bizarre is dat de Todd-rivier in deze tijd droog staat, dus iedereen moet dan maar lopen met zijn boot!

En jawel, we hadden in dat stadje een lekke band gekregen, maar gelukkig zit er in Alice Springs een Wicked-garage en konden we, voordat de band te leeg was om door te rijden, daar stoppen om de band te vervangen (en te zorgen dat we een goede reserve band bij ons zouden houden). Helaas was de spijker in de band te breed en kon deze niet meer worden gerepareerd. Na een uurtje zijn we verder gereden naar MacDonnel's Ranges, jawel ook hier was water. Het water was alleen te koud om te zwemmen. Die avond hebben we met de andere kampeerders rond een kampvuur gezeten en hebben we een prachtige sterrenhemel gezien en kunnen we eindelijk de zuider-ster herkennen :-)

De band die was vervangen bleek gewoon weer lek te zijn en dit keer was het niet een spijker die de lucht deed ontsnappen maar was het ventiel de boosdoener. Deze is overigens snel te vervangen :-). Dus konden we weer naar de garage..

Eindelijk konden we doorrijden naar Uluru, voor veel mensen beter bekend als Ayers Rock, een grote rots van ruim 3 km lang...onze belangrijkste reden om door de Outback te rijden. Dat dat onze belangrijkste reden was kwam toch door de onbekendheid van de Outback en van de Northern Territory, er is daar zo veel moois te zien! .

Als je vanuit het westen richting Uluru rijdt kom je eerste lang Mount Conner, dit is ook een rode steen en net als vele anderen dachten wij ook even dat dit Uluru was ;-)

Bij Uluru hebben we een rondleiding gehad van een Aboriginal en van een Ranger. De Aboriginal sprak alleen een eigen Aboriginal-taal en de ranger kon het voor ons vertalen. Naast de magie gaat de steen daarna toch nog meer leven, je krijgt een indruk waarom Uluru zo belangrijk is voor de Aboriginals. De zonsondergang is echt heel bijzonder om te zien, de rode kleur van de steen veranderd continu.

Het is trouwens heel apart hoe de niet-Aboriginals in Australië samen leven met de Aboriginals, deze twee groepen lijken elkaar niet te zien (ze negeren elkaar volledig). De eerste keer dat we 'ze' samen zagen was in Uluru. Heel apart! Voor veel niet-aboriginals is heet Uluru dan ook nog steeds Ayers Rock en willen ze gewoon deze rots beklimmen (iets wat de Aboriginals liever niet willen).

In hetzelfde nationaal park ligt ook Kuta Tjuta (bekend als de Olga's). Ook dit zijn hele grote stenen alleen is de samenstelling anders. Niet massief zoals Uluru lijkt, maar de steen lijkt opgebouwd te zijn uit veel kleine andere stenen. De trail die we hebben gelopen was mooi. Je hoort alleen de wind en voor de rest zie je uit het niets ineens veel verschillende bomen en vogels.

Voldaan wilden we weer naar 'boven' rijden richting Alice Springs, maar we zijn toch nog even gestopt bij de Kings Canyon (we hebben daardoor nog eens 400 km eextra gereden). In informatie boekjes spreken ze over de Australische Grand Canyon, nu hebben we die nooit gezien, maar de Kings Canyon is echt prachtig. In de canyon heb je de Garden of Eden en ook dit is weer bizar. Uit het niets zie je weer de meest exotische bomen en vogels en zelfs een water waar je kan zwemmen. Echt heel erg mooi, het omrijden zeker waard!

Na de Kings Canyon zijn we terug gegaan naar Alice Springs en Tennant Creek en zijn vervolgens naar het westen gereden richting 'the sunshine state' Queensland. De Outback stopt niet in de Northern Terrotory en gaat verder in Queensland, zo dus ook de extreem lange snelwegen met heel veel leegte om je heen. Je voelt je dan heel klein. De eerste stad in Queensland werd Mount Isa en vergeleken met Alice Springs vonden we deze stad nog meer een Outback-karakter hebben. Waarschijnlijk door de grote mijn-bedrijven die er zijn. Ook Cloncurry was een Outback-stad, bizar! Vanuit Cloncurry zijn we via Normanton en Croydon naar de Herberton Tablelands gereden, zeg maar voor ons het begin van het regenwoud. Hier hebben we Debbie's verjaardag gevierd, met een flesje wijn waar we na 1 glas al zat van waren..het was erg lang geleden dat we alcohol hadden gedronken. Iedereen nog bedankt voor de berichtjes!

Het klinkt waarschijnlijk heel erg verwend ;) maar toen we bij Daintree het regenwoud inliepen hadden we allebei het gevoel van: hé, dit hebben we al gezien. In Maleisië hebben we natuurlijk al veel regenwoud gezien, dus het was voor ons geen grote WOW toen we het hier zagen. Maar we hebben ons hier goed vermaakt met de trails die we konden lopen. Het is ook erg mooi om de ene dag nog in de outback te zijn en de dag erna in een regenwoud te lopen, Australië heeft gewoon alles :).

We wilden op zondag naar Port Douglas gaan voor de wekelijkse markt. Maar toen we die dag vroeg op stonden kwam er opeens een Australiër naar ons toe met de vraag of we een dagje wilden werken in zijn viskwekerij. Tja...,,I'll pay you cash' klinkt dan toch heel goed... We zijn met hem mee gegaan en samen met 3 andere mannen en een meisje hebben we in de ochtend Barramundi-vissen uit een vijver gehaald met een mega groot net. In de middag mochten wij samen het slijm van de vissen halen zodat de anderen ze in konden pakken...heerlijk! Het was erg gezellig en leuk om te zien wat voor bijbaantjes er in Australië zijn. Zo hebben we een leuke dag gehad en er nog geld mee verdient ook :)

Gisteren zijn we toch nog even naar Port Douglas gegaan en hebben daar wat rondgelopen. Wij vonden het een beetje lijken op Benidorm (niet dat we daar ooit geweest zijn ;) )...dus zijn er niet heel lang gebleven ;). Wat wel heel mooi is daar, is een klein, lief, wit (trouw)kerkje bij de zee: St Mary's by the sea. Het staat op de nominatie-lijst voor de mooiste kerk van Australië, en als je er bent zie je waarom. Er is binnen plaats voor zo'n 40 personen en je kijkt uit op de zee, ontzettend romantisch! De wachtlijst voor huwelijken is dan ook erg lang...we hebben er maar niet op gewacht ;).

Vervolgens zijn we richting Cairns gegaan via de Captain Cook Highway. Dit is een snelweg die vlak langs de kust loopt. Met dus aan de ene kant de oceaan en aan de andere kant regenwoud..echt supermooi! Je kan op veel plaatsen stoppen en het strand op lopen, we hebben dus lekker geluncht op het strand :).

In Cairns was onze missie het vinden van een leuke tour naar het Great Barrier Reef...en dat is gelukt :) We gaan morgen met een Sonic Swift (een snelle en stabiele boot, als het goed is ;) ) naar 3 plaatsen in het Reef. Dit was ook een van de redenen dat we naar Australië wilden, dus we zijn erg blij dat het zo ver is! En doordat we een dagje gewerkt hebben doet het niet al te veel pijn op de bankrekening ;)

Dit was het weer voor nu, de volgende keer kunnen we jullie hopelijk de verhalen van het Reef vertellen!

Liefs van ons! xx