Hola amigos!!

Van Quito zijn we naar San José gevlogen; een vlucht van ongeveer 1,5 uur. Nou ja als je rechtstreeks gaat. Wij vlogen via Lima, dus wij hebben er zo'n 7 uur over gedaan. Vooral het gedeelte in Lima was interessant. We waren uit het vliegtuig gestapt en moesten vervolgens in een rij staan om onze handbagage weer door een scan te laten gaan, terwijl onze vlucht naar San José binnen een half uur zou gaan. Maar de grondsteward wist ons te vertellen dat als het te lang zou duren hij ons op zou halen. Klonk interessant en warempel, we hebben het gewoon gehaald.
In San José hadden we een relaxte pick-up, geregeld vanuit de Spaanse school, die ons naar het gastgezin bracht. Het huis van ons gastgezin staat in San Pedro, een prima plaats om een weekje te verblijven. Ons gastgezin bestond uit Dora de vrouw des huizes en Sergio, de hardwerkende man. Dora is rustig, en is volgens ons alleen bezig met schoonmaken en eten maken. Sergio is een monteur en lijkt op elk moment van de dag te werken. Ze zijn vooral erg vriendelijk, maar spreken geen Engels, goed om Spaans te oefenen!

De volgende dag konden we meteen aan de bak; om 8 uur hadden we een test. Een test om vast te stellen hoe goed we Spaans kunnen spreken. Nou, we werden bij elkaar in de klas geplaatst

en niet in de beginnersklas. Het was een heel klein niveau hoger .
Om bij de school te komen moesten we een bus nemen en de rit duurde ongeveer 20 minuten. Tijdens deze eerste dag bleek dat er nog een meisje bij ons gastgezin kwam wonen; de Berlijnse Jutka. Een erg gezellig meisje waar we veel mee hebben gelachen!
We hebben tijdens deze week niet veel meer gedaan dan lessen gevolgd en vervolgens netjes ons huiswerk gemaakt bij Dora en Sergio aan de keukentafel. En we hebben een dansles genomen op school; we kregen les in met name de Buchacha en een heel klein stukje Salsa. Tijdens ons laatste weekend daar zijn we met 4 andere 'leerlingen' naar Manuel Antonio National Park gegaan. Een ritje van 6 uur in een bus zonder airco, heerlijk! Bij Manuel Antonio hadden we daar een leuk hostel gevonden, met zwembad , waar we met z'n zessen op een kamer sliepen, super gezellig!
Het National Park is niet groot, dus we hebben alles in een halve dag kunnen zien, en hadden nog tijd over om lekker op het strand te hangen. In het park hebben we onze eerste (drie-vingerige) luiaard gezien, zo bijzonder! Ook hebben we mooie grote vlinders gezien, een gezinnetje wasberen, een Agouti en een groep White-Faced Capuchin monkeys. Een mooi begin van het dierenleven in Costa Rica!

Na dit leuke weekend hebben we afscheid genomen van iedereen en zijn we op maandagochtend vertrokken richting Moín, een piepklein dorpje aan de Caribische kust, waar ons vrijwilligersproject zich bevindt. Samen met Elke (een oudere Duitse vrouw) en Fenja (een jong Duits meisje), die beiden bij ons op school zaten, kwamen we na een reistijd van zo'n 6 uur aan bij Costa Rica Wildlife Sanctuary.
CRWS is een Animal Rescue Center aan de kust, op 17 km afstand van Limon. De eigenaresse, Vanessa, is dit opvangcentrum zo'n 4 jaar geleden begonnen, toen zij van de plaatselijke politie een gewonde twee-vingerige luiaard kreeg (Buddha). Zij heeft hem verzorgd en blijkbaar is het balletje toen gaan rollen, want sindsdien werden er steeds meer (gewonde) dieren bij haar gebracht. Ze heeft toen besloten om het officiëler te maken en (met hulp van haar ouders, die er, net als Vanessa, ook wonen) een opvangcentrum te beginnen.
Vanessa heeft sindsdien al veel dieren opgevangen, verzorgd en ook weer vrijgelaten. Helaas zijn er ook een aantal dieren in het centrum binnen gebracht die niet meer terug de natuur in kunnen. De meeste dieren die in het centrum worden opgevangen, zijn vaak heel jong. Dit komt doordat een (groot) aantal Costa Ricanen vaak jonge dieren (aapjes, luiaarden, vogels, krokodillen) gebruiken als 'lokmiddel' voor toeristen. Ze gaan langs de kant van de weg staan (of gebruiken hun kinderen hier voor) en laten toeristen een foto maken, in ruil voor geld. Wat toeristen vaak niet weten is dat de moeder van het dier vermoord moet worden. De moeder laat namelijk haar kind niet zomaar afpakken. Gelukkig neemt nu ook de politie hier maatregelen. Zij nemen de dieren die hiervoor gebruikt worden in beslag en vervolgen de personen die het diertje hadden. In Limon werken twee politie-agenten die erg betrokken zijn bij het werk van Vanessa. Zij hebben al veel dieren gered en komen regelmatig langs om te kijken hoe het met de dieren gaat. Super dus!

Maar goed, even terug naar onze aankomst

. Bij binnenkomst kregen we meteen een lekkere lunch voorgeschoteld en hierna kregen we een rondleiding van een van de andere vrijwilligers.
In het opvangcentrum zaten op het moment dat we aankwamen:

• 12 twee-vingerige luiaarden (teveel namen om op te noemen
  
  maar Buddha was de eerste)
• 5 drie-vingerige luiaarden (oa. Elvis en Priscilla
  
  )
• 3 Spider Monkeys (Lulu, Lolo en Gandhi)
• 1 White-Faced Capuchin Monkey (Simone)
• 1 Howler monkey (Yanick)
• 1 Kinkajou (Neela)
• 1 Olingo (Ichy)
• 2 rode Ara's
• 5 Amazone papegaaien (Mauly, Red-lored and Yellow-naped parrot)
• 4 uilen
• 1 hertje (jawel, Bambi)
• 5 honden
• 2 katten

Oh ja, er was ook een vlindertuin met veel vlinders, schildpadden en een eend. Ook 'wonen' hier twee luiaarden, die klaargestoomd worden om terug te gaan naar het wild.
Onze taak als vrijwilliger was om de dieren te verzorgen. Dat betekende vooral voedsel bereiden, kooien schoonmaken en ze aandacht geven. Vooral het schoonmaken van de kooi van de Spider Monkeys was een uitdaging. Zo kunnen alleen mannen de kooi in, omdat de twee mannelijke apen vrouwen bijten. Tja, toen kon Wim dus telkens die kooi in met de wetenschap dat ook al een aantal mannelijke vrijwilligers aangevallen waren..gelukkig is alles goed gegaan.
Na een dag waren we al helemaal verliefd op Simone, een brutaal klein aapje van een jaar oud. Het leuke van het werk was dat je ook met Simone naar de vlindertuin moest gaan, zodat zij daar lekker rond kon rennen. Resultaat: Simone op je hoofd die zoekt naar alles wat er te eten is in de bomen boven je, vooral sprinkhanen moesten het vaak ontgelden. Simone vond het ook leuk om op je hoofd te springen, in je shirt te kruipen, een noot op je hoofd proberen open te maken, maar ze vond het vooral prettig om je heel stevig vast te houden. Tja, wie is er dan niet verliefd, ...
Voor Simone hebben we dan ook een aantal speeltoestellen gemaakt van bamboe en kokosnoten, zodat ze wat wordt uitgedaagd, en het viel goed in de smaak bij haar :).
Ook erg bijzonder waren, voor ons voorafgaand aan het vrijwilligerswerk onbekend, de Kinkajou en de Olingo. De Kinkajou wordt vaak ook wel het 'honing beertje' genoemd; honing vanwege zijn vachtkleur en beertje omdat het echt een knuffeldiertje is. Dat er een Olingo is, is erg bijzonder aangezien ze erg zeldzaam zijn en met uitsterven worden bedreigd. Op een avond moesten deze twee diertjes verplaatst worden en aangezien het nachtdieren zijn, waren ze erg actief. De kooi sprong open en de diertjes leken er beiden uit te springen. Eentje sprong naar Wim en de ander leek te zijn verdwenen in de nacht (natuurlijk was dat de Olingo). Het was even zweten voor ons allemaal, maar later bleek ze gewoon nog in de kooi te zitten, godzijdank!

Om geld te verkrijgen kwamen er geregeld (1 tot 2 keer per week) Amerikaanse toeristen langs. Vaak 100 tot 200 op een dag. Van ons werd dan verwacht een aantal luiaarden vast te houden en ze te laten zien aan de toeristen, zodat ze foto's konden maken (nee mevrouw, u mag ze niet aanraken en nee meneer, geen flits alstublieft..). Niet het leukste werk wat er was, maar door deze Amerikanen met een goed gevulde portemonnee kreeg het centrum flink wat donaties.

Nadat we er een week waren begon ook het schildpaddenproject. Dat wil zeggen dat er twee biologen kwamen die praktijkervaring wilden opdoen. Voor ons betekende het wat ander werk erbij. Deels bleven we werken op het rescue centre, maar deels gingen we ook helpen bij het schildpadden project. Het project heeft als doel de met uitsterven bedreigde schildpadden (in Moín gaat het om de Leatherback Turtle) een veilige omgeving te bieden waar eieren gelegd kunnen worden.
En dat is in Moín nog niet zo makkelijk; deels omdat het strand vol ligt met afvalhout en deels omdat de plaatselijke bevolking nog heel graag de eieren op eet. Onze taak was vooral om de hatchery te bouwen; dat is een stuk strand van zo'n 200 vierkante meter waarvan het zand gezeefd moet worden. De hatchery is een plek waar de eieren van de gevonden nesten worden bewaakt. Let wel, het zeven van zand tot één meter diep, dus dat is best veel zand

. Daarnaast moesten er nightpatrols worden gehouden; aangezien de schildpadden alleen in de nacht aan de kust komen om hun nest te maken. Mocht je tijdens zo'n patrol een nest zien dan dienen de eieren te worden uitgegraven en te worden verplaatst naar de veilige hatchery. Het patrouilleren op het strand is een race tegen de 'Poachers'; de mensen die de eieren opgraven met als doel ze te verkopen.
Tijdens een vroege ochtend patrouille zijn we het eerste nest tegen gekomen, helaas nadat de poachers er waren geweest, gelukkig wisten de experts die bij ons waren, ons te vertellen dat de schildpad geen eieren had gelegd. Hoe je dat kan zien is een lang verhaal (wel erg interessant), maar het gaf ons een goed gevoel dat de eieren in ieder geval niet waren opgegeten. Verder zijn we begonnen om het strand te verdelen in stukken van 50 meter door middel van het plaatsen van borden met nummers. Al met al moet er nog veel gebeuren; de hatchery is nog niet af, het patrouilleren gebeurd nog ad hoc en er ontbreekt nog veel materiaal om het werk goed te kunnen uitvoeren. Raar is dat niet, want alles gaat met Tico-snelheid; waarom vandaag iets doen als het 'mañana' ook kan...

Op onze laatste werkdag op het project belde de politie dat ze een White-Faced monkey in beslag hadden genomen en dat ze deze kwamen brengen. De politie arriveerde en er kwam een grote zak te voorschijn. Toen Vanessa de zak open maakte kwam er een heel klein baby-aapje uit. Wij kregen direct het aapje in onze handen gedrukt en moesten uitzoeken of hij nog melk drinkt of dat hij al 'vast' voedsel eet. Resultaat van ons onderzoek

melk wordt smerig gevonden, meloen is oké, maar banaan en vooral de sprinkhaan werden heerlijk gevonden. Toen moest er een naam worden gevonden. En omdat het aapje een mannetje is en het dezelfde kleur haar heeft vond de moeder van Vanessa dat het: 'Wim' moest worden. Nu heeft Wim, net als Yanick, dagelijks een babysitter nodig Het leuke is wel dat Simone nu een maatje heeft om mee te spelen.

Helaas moesten we het project verlaten; helaas want de 4 weken zijn heel snel gegaan en we hebben het erg naar ons zin gehad. En het is zo bijzonder om te mogen werken met deze speciale dieren en tegelijk hebben we heel veel leuke mensen ontmoet. We hebben er dus een toptijd gehad!

Met een boot zijn we van Moín naar Tortuguero gegaan; dat is een boottocht over een rivier dwars door de jungle. Raar als je dan apen in de bomen ziet, dan denk je toch; die heb ik vastgehouden en eten gegeven. We moesten trouwens wel met de boot naar Tortuguero, want het plaatsje ligt afgesloten van de buitenwereld ergens midden in de jungle. Toen we aankwamen bleek het ook echt om een dorpje te gaan, wat kleinere houten huisjes, zandpaden en de publieke haven is vergelijkbaar met elk ander stuk van de oever. In Tortuguero hebben we het nationale park bezocht per kano en te voet en hebben we vooral veel kokosnoten op. Tja, na vier weken vrijwilligerswerk kunnen we die zelf als een echte Tico uit de boom halen en open maken

.
Maar over het nationale park; we hadden dus een kano gehuurd en zijn zelf door de jungle gaan kanoën en dat is echt leuk. Je gaat langs krokodillen, spider monkeys, howler monkeys en jawel een hagedis die over het water kan lopen. Geniaal om te zien. Het gedeelte van het nationaal park waar je door heen kunt lopen is niet heel bijzonder, al hebben we daar wel wat mooie gekleurde slangen gezien.

Na Tortuguero hebben we de boot gepakt en daarna een bus met als eindbestemming San José. Nou ja eindbestemming, onderweg hadden we toch maar besloten om direct door te reizen naar Monteverde. Dus ja, na 6 uur reizen en vervolgens een uurtje of 3 wachten pakten we de volgende bus die ons in 4,5 uur naar Santa Elena bracht (plaatsje bij Monteverde). Een lange dag dus. Maar toen we in San José aan het wachten waren kwamen we bij een 'echt' informatiebureautje en die wist wel een leuk hostelletje voor ons in Monteverde. Niet duur, maar wel heel goed. Klinkt heel fout en in elke reisgids staat dat je daar nooit in moet trappen. Maar ja het voelde goed, dus we hebben een kamer gereserveerd. Toen we in Monteverde met bijna een uur vertraging in de donkerte aankwamen (de bus ging stuk) waren we toch wel erg benieuwd of het echt goed zou zijn. Na aankomst hebben we daar 2 seconden over nagedacht, want bij de uitgang van de bus werden onze namen geroepen door de eigenaar (Freddy) van het hostel. Hij vond dat we niet in het donker en in de regen naar het hostel moesten gaan zoeken, dus pikte hij ons op met zijn auto

. En jawel, het hostel was: schoon, goedkoop, de kamer was mooi met een gaaf uitzicht, de douches waren heerlijk warm, het ontbijt lekker en de informatie van Freddy helemaal goed.
In Monteverde hebben we vooral gelopen; trails buiten en binnen het nationaal park van Monteverde. Het nationaal park is trouwens erg mooi en het is leuk om daar doorheen te lopen. Het spotten van wildlife is daarentegen best een uitdaging. We hebben verschillende bizarre insecten gezien, we hebben verschillende mooie gekleurde vogels gezien en natuurlijk wat aapjes (Howler en White Faced Monkeys). Het grappige van wildlife spotten is dat je de meest bijzondere dieren ziet wanneer je het niet verwacht. Zo hebben wij de Quetzal-vogel gezien op een weg waar de meeste toeristenbussen in volle vaart voorbij crossen. En die Quetzal is toch echt wel bijzonder om te zien! Oh ja, waarom is Monteverde bijzonder; het is een bos in de wolken. Klinkt sprookjesachtig en dat is het ook wel een beetje. Door de wolken/mist is het bos heel dicht begroeit en dan met de mist erbij heeft het iets mysterieus. De andere kant is natuurlijk wel dat het een stuk kouder is dan aan de kust en dat het geregeld regent en stormt, ...

Na een paar dagen hadden we toch maar besloten om de ontspannen sfeer van Monteverde te verlaten. De volgende bestemming werd Montezuma (of Moctezuma), dat is een plaatsje aan de Pacifische oceaan op het schiereiland Nicoya. Om daar te komen neem je een bus, vervolgens de veerpont om daarna weer een bus te pakken (totaal 8 uurtjes reizen). En het is er warm, heel warm! Maar dan heb je ook een strand met palmbomen en niet al te veel toeristen. Prima dus om hier het laatste weekje van onze reis te verblijven en te ontspannen, ...

We hebben niet alleen maar aan het strand gelegen, we hebben ook de waterval bezocht (zo'n 500 meter van ons hostel). Wel erg leuk en het water is heerlijk koel! Ook hebben we nog een avond gezellig bijgekletst met Jutka en Jule, die we in onze eerste week in Costa Rica hebben leren kennen, supergezellig!

Onze laatste busrit was de rit van Montezuma naar San José. In San José hadden we een al een hostel geregeld (Casa Del Parque). Ons laatste hostel en misschien wel het bijzonderste. In eerste instantie leek het hostel gesloten te zijn, dus dachten we allebei te zijn opgelicht :-S na lang zoeken vonden we ergens verstopt de bel en gingen de poorten open. Toen kwamen we in een oud overheidsgebouw. Niet alleen het gebouw is oud, maar ook de inrichting. Maar dat gaf juist een erg bijzonder gevoel! En dan onze kamer; groot! Een prima keuze dus

.

In San José hebben we niet veel meer gedaan dan wat rondgelopen in de stad, wat souvenirs gescoord en onze rugzakken weer opnieuw ingepakt. Want ja...het is voorbij. Onze wereldreis waar we zo lang naar uitgekeken hadden, waar we zoveel dagen ontzettend veel plezier van hebben gehad, waarin we zoveel mooie dingen gezien hebben en bijzondere mensen hebben ontmoet, is gewoon afgelopen.

De terugvlucht was lang en begon rond de middag in San José vanwaar we een vlucht hadden naar Miami. Pak je zo ook een stukje Verenigde Staten mee.

Na drie vluchten en weinig slaap kwamen we weer aan in Nederland. Zo ontzettend vreemd en toch zo gewoon.

Bedankt voor alle leuke en lieve reacties, smsjes en mailtjes. Erg prettig om ze in een vreemd land te lezen!

En dan valt er eigenlijk nog maar één ding te zeggen: '¡Pura Vida!'

Liefs Debbie en Wim